"Ik voelde me gedragen, ik zei tegen mezelf dat mij niets kon overkomen": Isabelle Ithurburu vertelt over haar eerste nieuws van 13.00 uur op TF1

De journaliste, opgeleid bij Canal+, begon haar rol als grappenmaker in het 13.00 uur nieuws van TF1 op maandag 14 juli. Een groots moment waar de inwoner van Pau reikhalzend naar had uitgekeken en waarvan zij de collectieve kracht ontdekte.

Ze belt terug in de taxi die haar terugbrengt van de TF1-toren, nadat ze de hele middag tientallen berichten van familie, vrienden en 'rugbymensen' heeft beantwoord. Isabelle Ithurburu uit Béarn blikte terug op haar begintijd aan het roer van het 13.00 uur-nieuws op La Une, als stand-in voor Marie-Sophie Lacarrau.

Hoe ging deze grote première? Was je te nerveus?

Een beetje... Ik keek er echt naar uit, want deze hele voorbereidingsperiode sinds mei was lang. Ik had vijf lege dagboeken tussen mijn shoots door gemaakt, maar dat is geen vervanging voor live-uitzendingen. Ik was ongeduldig en superenthousiast.

Deed het je denken aan je beginjaren bij Canal+?

Ja, vooral op Infosport+ (een sportnieuwszender, in 2009, noot van de redactie). Het werkt vergelijkbaar. We zien het teamwork, waarbij iedereen zijn steentje bijdraagt. Het is geweldig en heel erg snel. Hoewel ik het tijdens het testen wat traag vond, merkte ik vandaag niets.

Een krant als deze moest, nadat in de ochtend het overlijden van Thierry Ardisson was aangekondigd, meerdere keren herschreven worden...

Ja, alles verandert enorm. Het is echt een ongelooflijke machine. Ik had gehoord dat ik dit collectieve aspect in de sportjournalistiek kende, maar dit is echt iets anders. Tussen half acht en half tien is het de ene vergadering na de andere met de correspondenten, de afdelingshoofden, de hele redactie, de grafisch ontwerpers, enzovoort. En toen ik terugging om te schrijven, hadden we nog niets gehoord van de dood van Thierry Ardisson... Wat indrukwekkend is, is de opwinding. Iedereen doet mee, ongeacht zijn of haar rang. Ik voelde me gedragen, ik zei tegen mezelf: "Er overkomt mij niets."

"Als journalist wil je soms mooie zinnen schrijven, maar je moet die zinnen absoluut opdelen in simpele en toegankelijke zinnen."

Schrijf je je eigen teksten?

Ja, zelfs al hebben alle presentatoren assistenten die de grond opruimen, de berichten ophalen, enzovoort. Ik had het niet voor de toetsen, ik ontdekte het vandaag. Dus ja, ik heb geschreven, maar met een uitzonderlijk net. Als je vastloopt op een zin of een detail, is de assistent er altijd. Marie-Sophie (Lacarrau) zei tegen me: "Elke minuut telt, dus verspil geen tijd met zoeken." Daar roep je: "Wanneer was dat ook alweer?", en je hebt het antwoord in een seconde.

Als we het over nieuws hebben, zeggen we dat het soms het moeilijkste is om de namen van verslaggevers niet verkeerd uit te spreken...

Haha! Ja! Het is meestal alles wat er in grote letters en fonetiek op de autocue staat (lacht)! Ik leg mezelf daar enorm veel druk voor op, ik wil echt niet de naam verkeerd spellen van iemand die uren aan zijn of haar vak heeft gewerkt. Ik ken ze nog niet zo goed, ik zal veel nieuwsuitzendingen moeten doen om ze beter te leren kennen.

In tegenstelling tot een programma als Canal Rugby Club is de toon niet vrij en kun je niet echt op de commentatoren vertrouwen. Er zijn er misschien wel een paar, maar het is wel goed gekalibreerd...

Precies. In dit nieuws telt elke seconde. Het moet dus goed geschreven zijn. Maar de toon moet toegankelijk blijven. Je moet echt spreken alsof je de kijker toespreekt. Ik denk aan mijn ouders die elke dag naar het 13.00 uur journaal kijken. Het zijn geen nieuwsgekke mensen die alles weten, maar aan de andere kant willen ze het wel begrijpen. Je moet met ze praten alsof je ze op straat tegenkomt, zonder filter. Ik denk dat dit schrijven voor het 13.00 uur journaal daar echt ruimte voor biedt, en ik had het gevoel dat mijn natuurlijkheid in deze oefening heel goed tot uiting kwam.

Heb je het nieuws van 13.00 uur gekeken voordat je naar binnen ging?

Ja, ik keek ernaar... voordat ik bij de televisie ging werken. Ik keek er elke lunchtijd naar, en mijn ouders doen dat nog steeds. Ze waren erg Jean-Pierre Pernaut-achtig, meer dan het 20.00 uur nieuws. Tegenwoordig volgen ze Marie-Sophie (Lacarrau). Ik keek veel naar haar 13.00 uur nieuws voordat ik begon, en ik bewonder echt haar toon en haar authenticiteit. Ze schrijft zoals ze spreekt. Als journalist wil je soms mooie zinnen schrijven, maar je moet dat absoluut opbreken om het simpel en toegankelijk te maken. Ze doet dat heel goed.

Soms is de persoonlijkheid van de presentatoren ook terug te vinden in een korte opmerking na het onderwerp. Je hebt er niet zoveel voor gedaan voor deze eerste...

Ja, en nogmaals, ik deed het toen ik het niet van plan was. Omdat ik het bewerkte verslag tijdens het nieuws ontdekte. Ik zag een meisje van vijf met een TF1-microfoon en ik maakte mijn grapje ("Een toekomstige rekruut misschien voor TF1?"). Ik heb er geen probleem mee om het te doen, maar het moet nuttig zijn en niet overdrijven. Achteraf, vooral in dit nieuws, kunnen we blijven lachen, zelfs voor de lanceringen. Als ik het niet genoeg heb, zeg ik tegen mezelf dat het komt doordat ik niet met de nodige nabijheid heb kunnen schrijven. Ik was niet "13.00 uur" genoeg.